Het is vroeg in de ochtend. Ik heb de gewoonte elke dag, vooraleer richting kantoor te gaan, nog enkele uren aan de computer te zitten werken. De afgelopen weken ging dit werk vooral over het eindelijk gefinaliseerd krijgen van het nieuwe project. De uiteindelijke selectie van de beelden vastleggen, de goedkeuringen krijgen van alle betrokkenen, een manuscript opstellen voor een boek, de laatste bewerkingen uitvoeren, spreken met de trajectbegeleider, onderhandelen met een drukkerij en exporuimte…

Vorige juni begon ik reeds aan dit moeilijkste stuk van dit hele traject, namelijk het ontwerpen en construeren van wat het zou moeten worden. Ik had de deadline, na herhaaldelijk opschuiven, dan definitief vastgelegd op eind januari, al was het maar omdat het hele ding dan richting een vormgever moest. En tot op de laatste dag was het onderhevig aan veranderingen. Gisteren heb ik dan eindelijk alles afgerond.

Het resultaat is dat de meer dan 10.000 beelden herleid werden tot een tentoonstelling van 19 foto’s, met daarnaast een boek met 41 beelden. En wat het is dat ik uiteindelijk gemaakt hebt, sloeg me enigszins met verstomming toen ik het doorhad. In die mate zelfs dat er een nieuwe bezorgdheid ontstond: Stel ik mezelf niet te kwetsbaar op, is dit niet te eerlijk, toon ik te veel? Mijn trajectbegeleider stelde in deze zin een niet onbelangrijke vraag: Ben je zeker dat je dit wil doen? Want eens het openbaar is, is er geen weg terug. Die opmerking tolt al even in mijn hoofd, want er valt heus wel iets over te zeggen. Maar dan bedenk ik me dat dit het waard is, omdat het een hand reikt naar andere mensen. In het tonen van een kwetsbaarheid nodig je anderen uit die van hen aan te spreken. En dat is voldoende.

Nu het af is, stond ik terug vroeg op vandaag, een gewoonte. Maar er viel geen werk meer te verzetten. Geen foto’s meer te bewerken. Geen prints meer gespreid op de grond te leggen om alles nog eens te overwegen. Geen tekst meer om te herwerken. Enkel een zwart gat, maar het voelde nooit zo fijn.