Mijn hoofd is altijd vroeger wakker dan ikzelf. Ik ben een maler, voortdurend knagend op al wat er speelt op dat moment. Concreet betekent dit dat ik elke ochtend vroeg gewekt wordt door een denken dat ik geen halt kan toeroepen. Ik heb er eenvoudigweg geen controle over, waardoor mijn dagen doorgaans beginnen rond vijf, zes uur. De gevolgen hiervan voor ’s avonds enigszins fris te blijven zijn dan ook navenant. Het is zes in de ochtend momenteel en mijn ochtendtobben is sterker dan anders. Dit heeft te maken met de nakende presentatie van mijn volgend werk, waarvoor ik niet enkel een tentoonstelling in elkaar aan het boksen ben, maar ook een boek aan het ontwerpen ben. En het maken van het boek eist zijn tol.

Het is opvallend hoe ik op mijn job – ik werk in een uitgeverij – in alle rust kan omgaan met de druk van de totstandkoming van een boek. Ik mis nooit deadlines, maar de tocht naar een afgewerkt boek zit vol uitdagingen en onverwachte problemen, die ik telkens succesvol aanpak. Ik ben er goed in. Maar deze vlieger gaat niet op wanneer ik emotioneel betrokken ben bij een publicatie. Het boek dat ik maak is voor mezelf, voor mijn eigen werk. Er is geen rust hierbij. We zitten in de laatste tien dagen vooraleer het richting de drukker moet, en de uitdagingen zijn legio. Een drukproef maakte me eergisteren duidelijk dat ik een andere papiersoort moet selecteren. De extreme donkerte in de beelden toonde dat ik de belichting van de foto’s nog moet aanpassen, zodat ze goed gezet worden op papier. De vormgever moet hierdoor extra werk verzetten. De plaatsing van de beelden moet nog licht aangepast worden. Het omslag is nog maar half af. De digitale druk en binding van het boek heeft gevolgen voor de vouwtolerantie van de katernen en dus ook voor beelden die over een volledige spread gedrukt worden, wat op zich terug de schikking van de beelden in het boek beïnvloedt. Het boek moet op tijd binnen bij de drukker, want er is crisis in de papierindustrie als gevolg van corona. Er is geen garantie op de beschikbaarheid en de haalbaarheid van de deadline. Hoe vroeger het ingediend wordt, hoe groter de kans op slagen. Dit zijn allemaal onverwachte zaken die mijn aandacht opeisen. En het is daar dat mijn hoofd me aan herinnert elke ochtend vroeg in bed.

Ik werk me de pleuris om 18 mei te halen, de dag waarop de tentoonstelling start. De wereld gaat niet stoppen met draaien als ik het niet haal, maar het voelt wel zo. De tocht naar de samenstelling van een boek en tentoonstelling begon in juni vorig, een volle twee jaar nadat ik begon te fotograferen voor dit project. Die samenstelling loopt dus over een periode van elf maanden, een aaneenrijging van stappen die elkaar in een steeds hoger tempo opvolgen. Daar was ik niet elke dag hands on mee bezig, maar daar lag ik wel vrijwel elke ochtend over te malen in bed. Het is een hoge tol te betalen voor iets waarvan je hoopt er plezier uit te halen. Mijn vrienden stelde me gisteren voor om vandaag, als ik terug vroeg wakker zou zijn, het allemaal eens neer te schrijven, om zo op zoek te gaan naar een vorm van rust. Want gedurende de afgelopen week, waarbij ik op het punt stond om de koffietafel omver te gooien en de hele boel af te gelasten, heb ik die alvast niet ervaren. En dat weegt. Een ton.    

Er is nog niks verloren. Er is nog tijd. Ik zal de deadlines halen. En heel binnenkort kan ik het nieuwe werk eindelijk aankondigen, bij de start van de promocampagne. En dan is het in één rechte lijn richting de tentoonstelling, de presentatie van een werk dat mogelijks te naakt is, een te persoonlijke kijk op iets wat me na aan het hart ligt. Misschien kan ik daar dan eens over tobben in bed. Of misschien doet het me tukken als een boreling, berustend in het feit dat er een ontzettende last van mijn schouders gevallen is, door net deze beelden over dit onderwerp te delen met de wereld. We zien wel.