De tijd is er eindelijk rijp voor om, wat voor lange tijd bekend stond als project ‘naamloos 2019’, naar buiten te brengen. Ik ben enkele weken verdwenen van het voorfront om in alle stilte achter de schermen de presentatie in een finale vorm te gieten. Het afwerken van de beelden, tests uitvoeren met een drukker, een boek ontwerpen, allerhande teksten schrijven, een tentoonstellingsruimte zoeken en vastpinnen, de inrichting ervan uitstippelen, een promocampagne ontwerpen met het nodige drukwerk, enzoverder. Dit alles zit er nu op. Dit project startte op dinsdag 13 november 2018 om 5u ’s morgens. We zijn een klein anderhalf jaar verder.

‘Satelliet’ is een passieproject, een doorgedreven idee om fotografie als therapie te benaderen. Je kan als fotograaf je toestel gebruiken om toegang te krijgen tot een wereld die je niet kent, om zo te ontdekken wat het met je doet, wat je kan leren. Het gaat over het overschrijden van de grenzen van je comfortzone. 

Iemand zei me oprecht dat wat ik deed waanzin was. Drie maand lang rondhangen in iemands privacy, een slordige tienduizend beelden nemen, megalomaan verzameld, een tweeduizendtal bewerkt, maandenlang herwerkt, tot 18 essentiële beelden, gegoten in een tentoonstelling. Het vergde veel, zowel van mezelf, als van mijn onderwerp. We hebben het allebei onderschat.

Ik wil er nog niet té veel over kwijt, maar wel dat ik mezelf wou confronteren met iemand uit het verleden. Ik wou onderzoeken wat een nieuwe confrontatie me te zeggen had. Wat begon met dit eenvoudige en kleine idee evolueerde langzaamaan maar resoluut naar een diepmenselijke ervaring die me een lange tijd deed hersenkronkelen over de rol die tijd speelt in onze relaties en over de onafwendbaarheid van afstand. De Japanse auteur Murakami, die van grote invloed was op dit project, schreef dat tijd de meeste zaken oplost. En wat tijd niet oplost, moet je zelf doen. Dat spookte door mijn hoofd.

Er schuilt een ontzaglijk denkproces achter die achttien maand dat ik bezig was met ‘Satelliet’. Wat ik meemaakte tijdens het maken ervan was heel persoonlijk, maar het resultaat is een staalhard universeel gegeven dat allen aanbelangt. Ik zou dit verhaal graag delen met jullie. Jullie zijn dan ook allen welkom op de vernissage op donderdag 7 mei om 20:00 in de Zebrastraat in Gent. De uitnodiging hiervoor volgt snel. De tentoonstelling zelf loopt van 9 tem. 24 mei.

Ik spreek over dit project als een risico voor verschillende redenen. Het risico te persoonlijk te werk te gaan, het risico mensen te kwetsen onderweg, het risico er te diep in te duiken. Maar ook het risico dat hier geen kat op zit te wachten, het risico beschimpt te worden als navelstaarder, het risico niks te zeggen te hebben, het risico dom te zijn. En uiteindelijk ook het risico hier te veel geld en tijd in te steken. ‘Satelliet’ presenteren is een gok. Maar het is eenvoudig voor me: het is me het waard.