Mijn werk is momenteel onbelangrijk. Mijn creativiteit ligt stil. De enige uitzondering hierop zijn de beelden die ik maak tijdens mijn dagelijkse wandeling door de stad en in de natuur. Maar daar houdt het dus op.

Wat we met z’n allen doormaken is uniek en het leidt tot een groter gevoel van verbondenheid met elkaar, wat op zich een heel zalvend gevoel is. Zo ervaar ik het toch. Maar de idee dat drama zoals dit de creativiteit voedt is wat mij betreft een holle gedachte. Lusteloosheid is het overheersend gevoel. Ik was zo druk in de weer, zoals iedereen, met plannen. ‘Kwartiermaken’ ging nog tig maal tentoongesteld worden de komende maanden, maar dat zal meer dan waarschijnlijk niet doorgaan. De tentoonstelling van mijn passieproject ‘Satelliet’ komende mei wordt zo goed als zeker afgelast, ook al stel ik het doorhakken van die knoop voorlopig uit. Fotograferen voor het nieuwe project ligt stil. En eerlijk gezegd maal ik er niet om. Er zijn oneindig veel belangrijkere zaken dan dat. Mijn huidige onverschilligheid over die afgelastingen is frappant.

De wereld heeft momenteel weinig nood aan de gedachten van een fotograaf die zich creatief arm voelt. Ik schrijf het dan maar voor mijn eigen geestelijke gezondheid. De dagen beginnen vroeg. Zo rond half vijf, wanneer ik zit te malen in bed. Je leert bij over jezelf in tijden zoals deze. Ik ben angstig geweest. Erover praten helpt. Erover schrijven misschien ook. Creatief bezig zijn met beelden gaf me een houvast, een gevoel sterk te zijn in een wereld waarin de zoektocht naar je plaats een leven lang duurt. Met creativiteit tackle ik mijn angsten en zorgen, als een short cut naar zelfzekerheid. Het is voorlopig weg. Het komt wel terug, daar twijfel ik niet aan. Maar dit leert me wel dat het zich creatief kunnen uitdrukken voor mensen zoals ik even belangrijk is als zuurstof. Artistieke fotografie gaf me voor het eerst in mijn leven het gevoel dat ik er iets van maakte, van dat leven. Zonder loop ik verloren, heb ik weinig nut. Culturele belevenis rondom ons is de afgelopen weken in duigen gevallen. Een grote les van dit alles is dan ook dat cultuur en creativiteit vitaal is. Je wist het misschien al, maar nu worden we met onze neus op de feiten gedrukt.

Mijn grootmoeder is de sterkste vrouw die ik ooit kende. Ze zegt vaak ‘je staat ervoor en moet erdoor’. Dus dan doe ik dat. ‘Zorg’ is een hoofdkenmerk in mijn werk als fotograaf. Onbedoeld maar niet onverwacht komt het telkens naar voor in de projecten die ik doe. Het verbleekt tot iets onbeduidend wanneer ik zie hoe zovelen momenteel hulp bieden aan zij die er nood aan hebben. Dank je wel aan iedereen die momenteel zorg draagt voor anderen.