Nog tijdens de geslaagde eerste presentatie van ‘Kwartiermaken’ enkele maanden geleden in het Ledebergse, was de intentie er al om de handen uit de mouwen te steken om de grote rondreis van dit project vorm te geven. Ik wou deze foto’s laten rondreizen in en rond Gent vanaf 2020. Twee redenen zijn hier van tel. Eerst en vooral is het organiseren van tentoonstellingen een manier om mijzelf als fotograaf te presenteren naar de buitenwereld. Ik heb er tenslotte té lang en té hard aan gewerkt om de beelden na een drie weken durende expositie op te bergen tot sint-juttemis. Een tweede reden is het sociaal engagement inherent aan dit project, dat me motiveert om de problematiek die hierin aan bod komt onder de aandacht te brengen. 

Na een zee van e-mails, telefoons en bezoeken (u zou eens moeten weten) begon 2020 met het besef dat ‘Kwartiermaken’ vier tot zes keer zal tentoongesteld worden dit jaar. En de planning voor 2021 (en verder) kwam af en toe ook al aan bod. De eerste tentoonstelling van de rondreis is reeds een feit. Afgelopen zaterdag, 25 januari, was de eerste dag van een drie weken durende residentie in de meer dan vierhonderd jaar oude Drongenhofkapel in het Patershol, centrum Gent.

De intentie is om dit werk aan zoveel mogelijk mensen te tonen, waardoor deze kapel een uitstekende locatie is. In Ledeberg (in een vrij goed weggemoffelde loods, I might add) waren de bezoekers mensen die specifiek op zoek waren naar deze tentoonstelling, met als gevolg een eerder bescheiden bezoekersaantal met een hoge graad van interesse. Nu zijn het vooral toevallige passanten die binnenstappen. Het bezoekersaantal ligt stukken hoger dan in Ledeberg, maar ze blijven er minder lang hangen. Wat niet wegneemt dat ik terug boeiende gesprekken voer met sommige bezoekers over deze materie en mijn werk.

Het toeval wil dat de tentoonstelling ook deze keer doorgaat in een niet-verwarmde omgeving. Maar vorige keer was het hartje herfst – nu is het winter. Wat ik meemaak terwijl ik de permanentie verzorg in de kapel is iets waarvan ik weet dat ik er achteraf smakelijk om ga kunnen lachen, terwijl ik met enig zelfmedelijden ga terugdenken aan de vele uren in de kou waarbij iets wat op onderkoeling leek voortdurend loerde om de hoek.

Het is een vreemd beestje, bijtende kou. Even vermelden dat ik eigenlijk geen reden tot klagen heb, integendeel. Ik ben de kou gewoon niet gewend. Ettelijke uren spenderen in een winterse omgeving zonder al te veel beweging is nefast voor mijn systeem. Na de opening op zaterdag kwam ik thuis en kroop ik een uur in bad, enkel om daarna in de zetel dekens om me heen te slaan. Ik geraakte er niet uit. Enkel een nacht lang dons knuffelen kon me enigszins herstellen. De dag erna werd ik wakker met het besef dat deze zondag net hetzelfde ging zijn. En volgend weekend ook. En het weekend erna ook. Het is niet exact wat ik bedoelde toen ik zei dat ik een masochistisch kunstenaar was. Maar het levert wel mooie herinneringen op.

U kan de tentoonstelling nog bezoeken op zaterdag en zondag van tien tot twaalf en twee tot vijf, alsook op woensdag van twee tot vijf, nog tot en met zondag 9 februari. Deze tentoonstelling is gratis. Iedereen is welkom. Ik ben er om u te gidsen.