Een ervaring omschrijven als een rollercoaster leek me nooit echt van toepassing, aangezien ik nuchter genoeg ben om mijn belevenissen enigszins deftig te kunnen kaderen en relativeren. Maar toch, het is een toepasselijke term om afgelopen week te omschrijven, waarbij onzichtbare krachten me van het ene naar het andere uiterste slingerden. Maandag was best wel een nog rustige dag, waarbij een yogasessie het hoogtepunt was na een dag kantoorwerk verzetten. Niks aan de hand, buiten het besef over wat er zat aan te komen. Op woensdag zou mijn nieuwe tentoonstelling Beast Of Burden openen – een werk over omgaan met seksuele verlangens – met een vernissage waar ik een jaar naar toegewerkt heb. Dus een rustige maandag of niet, in je hoofd zie je die nakende wervelstorm met rasse schreden op je afkomen.

Rust werd op dinsdag ingeruild voor hyperfocus – de dag waarop ik de exporuimte kon aankleden met de werken. Een tentoonstelling installeren is altijd een therapeutische aangelegenheid, waarbij je werk zijn eindbestemming eindelijk bereikt. Je meet zodat je weet, een waterpas is je beste vriend, wikken en wegen, afhalen en herpositioneren – je neemt je tijd om het juist te krijgen. Ik spendeerde zes uur om 19 werken omhoog te hangen. De precisie waarmee je te werk wil gaan, leidt tot een opmerkelijke concentratie, ook in het besef dat je heel de dag uitgetrokken hebt om deze klus te klaren, dus je kan je tijd nemen. Het leidt steevast ook tot nieuwe inzichten, want je ziet de prints voor het eerst gegroepeerd samenhangen en iets nieuw vertellen, ook de ruimte waarin ze hangen oefent haar invloed uit op de beleving. Het is even wennen, want je kan het nooit exact voorspellen hoe dit zal uitdraaien. Dinsdag was vlijt, precisie, humorloos.

Op woensdag vroeg iedereen me of ik stress had, uiteraard – die vraag komt altijd. Ik zou het gevoel van een openingsdag nooit omschrijven als stresserend. Maar het was wel nodig dat ik opbiechtte aan mijn naasten dat ik laveerde tussen flinterdunne fierheid en woekerende doodsangsten. De vernissage begon om 20u00. Om tien voor acht kon ik alles eindelijk loslaten, want een te verwachten opeenvolging van gebeurtenissen nam de controle over: bezoekers stromen toe, een welkom heten aan iedereen, geïntroduceerd worden op het podium, een interview geven, enkele beelden toelichten, snel naar de bar om een drankje. Daarna word je geleefd, en kan je telkens maar enkele ogenblikken spreken met verschillende groepjes, om kort in te gaan op de beelden en hen te bedanken voor hun aanwezigheid, terwijl je ondertussen ook probeert je boek te verkopen. Een vernissage is altijd intens en altijd snel voorbij.

Toen ik om elf uur die avond klaar was om huiswaarts te trekken, kwam er nog net iemand binnenwaaien. Ik gaf haar nog de rondleiding. We spraken in alle rust over de beelden, over de rol die verlangens spelen in het leven, over het ethisch niet-monogaam bestaan, over de vrijheid in het zelf construeren van relatievormen, telkens met het oog op een gezonde levensstijl waarin die verlangens aan bod kunnen komen, waar moraliteit niet verstikkend is, waar communicatie aangeleerd wordt – stuk voor stuk boeiende onderwerpen die nauw vervlochten zijn met dit werk. En zo kom je in de volgende fase van deze rollercoaster: zielsroerende maar kortstondige verbindingen met vreemden.

Zodra een opening erop zit, en de angsten weggedeemsterd zijn, volgt die aangename fase van het geven van rondleidingen aan individuele bezoekers. Een opening laat je helaas niet toe grondig in gesprek te gaan met een toeschouwer over het werk. Dat kan pas erna, wanneer er tijd is. Het is een rustig leeg canvas waarop ontmoetingen hun markering achterlaten. De periode van tentoonstellen en het rondleiden van bezoekers is zo even therapeutisch als de werken eindelijk kunnen uithangen. Je ontmoet vreemden en maakt een kortstondige connectie in het bespreken en overpeinzen van iets dat eigenlijk heel persoonlijk is. Op donderdag heb ik in de avond nog enkele rondleidingen gegeven. Vrijdag zat ik er de hele dag. En soms zit je er met de vingers te draaien, maar je weet dat elke dag zijn eigen verhaal zal vertellen. Gisteren had ik er een heel fijne ontmoeting met een vijftiger die me zijn mooie verhaal vertelde. Ik ontmoette er ook een gezin uit Californië, die een dag in Gent rond flaneerde en het Duivelsteen bij toeval binnentrad. Het werd een heel ontroerend gesprek… Zo dadelijk vertrek ik terug naar de expo. Ik ben benieuwd wat voor ontmoetingen deze dag zal brengen.

Dus ik reisde van rust naar hyperfocus, van doodsangsten naar verlossing, van zalving naar ontroering. En daar mag je nog één ding aan toevoegen trouwens. Nu ik al een drietal dagen de reacties van het publiek te horen krijg, voel ik me steeds meer gesterkt in de overtuiging van mijn werk. Met Beast Of Burden zet ik een stap vooruit. Ik heb een knap werk gemaakt. En ik zeg het met een nieuwgewonnen trots.

Jullie zijn allen uiteraard nog welkom tot en met zondag 29 mei. Ik zal er zijn.