Vorige week heb ik dan eindelijk de publicatie mijn nieuw werk – BEAST OF BURDEN – kunnen aankondigen. Het was de start in de aanloop naar een tentoonstelling halfweg mei, de start van het laatste blok in dit ellenlange werkproces. En het voelde goed. Ik kan me voorstellen dat elkeen die een eigen project maakt de deugd kent van het werk verzetten, van het bereiken van de vooropgestelde doelstellingen. Zo ervaar ik het alvast. Ik haal een immense voldoening uit elke fase van dit proces, van het ontstaan van het idee en het eigenlijke fotograferen, tot het in elkaar boksen van een presentatie en het uitwerken van een promocampagne. De keerzijde is evenwel dat je een gezond evenwicht moet nastreven tussen werk en ontspanning, en het is daar dat het schoentje wringt. Het werk is de beloning, terwijl de ontspanning achteraf een verloren lopen is in een niet uit te schakelen, malend brein.

Ik werk graag. Elke ochtend schuif ik rond zes uur aan mijn bureau om eraan te beginnen – 7 dagen op 7. Het is mijn ritme. Maar op het einde van de dag zak ik als een pudding in elkaar. Ontspannen is een taak geworden, waar ik opgesoupeerd dagelijks in faal. Uit die cyclus breken valt me zwaarder dan verwacht, waarbij elke poging dit aan te pakken tot op heden vruchteloos bleek. De rigoureuze werkwijze bij het willen publiceren is een megalomane aanpak, als een verslaving waarbij ik me uitstort over het werk. Heerlijk vind ik dat. Geen spat energie bewaar ik voor leuke vooruitzichten erna. Het werk is het leuke vooruitzicht.

Die drive is best boeiend, versterkt het geloof in je inzet. Het betekent exact werken en ik laat zo weinig mogelijk aan het toeval over. De maanden februari en maart waren er voor de vormgeving van een boek dat bij dit project hoort, waarbij ik het bloed vanonder de nagels van mijn vormgever haalde, tot op het punt dat er stemmen werden verheven, een telefoon dreigde toegegooid te worden. Het was wikken en wegen, uitproberen, en blijven aanpassen. Eén drukproef was alvast niet genoeg. Wijzigen van de papierkeuze, wijzigen van de drukpers, overleggen met de drukker. Dit alles bleef maar aanslepen, waarbij ik op geen enkel moment wou of kon inboeten. Idem wat betreft de tentoonstellingsruimte, waarbij ik reeds maanden op voorhand een ophangsysteem ben gaan testen. Zooms, meetings en e-mails gingen vijf maand lang vooraf aan het eindelijk contractueel vastleggen van wat het was dit ik er wil doen. En ook dit zit er nog niet op – volgende week volgt een volgende test van ophangsysteem. Idem voor het drukwerk van de foto’s, met het testen van de beelden in druk op di-bond materiaal, en het vervolgens aanpassen van de beelden voor de definitieve druk, tot op de dag dat ik ze indien. En idem voor het promotionele onderdeel van dit alles. Ik heb een campagne uitgeschreven van 60 dagen, lijsten opgesteld van communicatie via social media, e-mail, de post; lijsten van aan te schrijven organisaties, seksuologen en journalisten. Ik heb een uitnodiging via de post verzonden naar mezelf, gewoon om te achterhalen hoelang Bpost erover doet. Gedurende 6 weken wil ik affiches in het straatbeeld van de Gentse binnenstad. Wel, ik ben alle plaatsen op voorhand gaan vastleggen, alles in kaart gebracht, alles zo goed mogelijk voorbereid zodat ik geen tijd verlies wanneer het moment er is om ze effectief te gaan uithangen. Vannacht stond ik op om 4 uur om een takenlijst neer te schrijven, want ik lag te malen in bed. En in de tussentijd heb ik ook een aantal opdrachten voor klanten erbij genomen, die het mee mogelijk maken dit alles financieel te dragen.     

Die doortastendheid charmeert me immens, maar of het nog gezond is? Ik zou zeggen van niet, als je moet vaststellen dat proberen te ontspannen geen ontspanning biedt. Het enige dat momenteel een soelaas biedt, is wandelen. Ik probeer elke week 1 middag de stad achter me te laten, om ergens in een groene oase verloren te lopen, op te laden om terug in die megalomanie te duiken. Ondertussen zingt iedereen het lof van de deugd van het ook eens niets doen, maar het lukt niet met die boodschap aan de slag te gaan. Misschien moet ik de belofte maken aan mezelf om na het beëindigen van de tentoonstelling dit eindelijk eens te doen. Maar ik heb geen tijd momenteel om daarover na te denken. Er is werk te doen.