“If the doors of perception were cleansed every thing would appear to man as it is, Infinite.” – William Blake

De gang van zaken is dat ik, na de presentatie van een nieuw werk, vrijwel ogenblikkelijk overga naar het volgende project. En de afgelopen jaren, sinds de start van dit alles, heb ik nooit niet bezig geweest aan een volgend iets. Nu Beast Of Burden opgeborgen zit, is het voor het eerst dat ik zonder project zit. Ik heb nog niks nieuw om me in vast te bijten. De totstandkoming van een nieuw doel is bovendien een organisch proces, dat je tijd moet geven. Dus ik maakte me vooral geen zorgen over de ongetwijfeld kortstondige leegte. Integendeel, het leek me gezond mezelf die tijd te geven. Een nieuw werk vinden is tenslotte niet het gevolg van een keuze die je maakt, maar van een plotse ontdekking – alsof het werk jou kiest. Dus afgelopen zomer heb ik afgewacht, ook al werd ik elke dag overvallen door ideeën.

Mezelf de tijd geven een nieuw werk te ontdekken, bleek in de praktijk anders te zijn dan gedacht. Het is namelijk niet zo dat je tijd krijgt om te rusten, vooraleer er opnieuw in te duiken. Het elke dag overvallen worden door ideeën was, om heel eerlijk te zijn, een frustratie. Je stelt jezelf vragen zoals ‘waar wil ik heen met mijn werk?’, ‘wat is het logische vervolg?’, ‘hoe daag ik mezelf uit?’. En al die ideeën elke dag zijn handig om even stil te staan, maar de conclusie was telkens dat die ideeën geen doorbraak waren. Ze hadden onvoldoende gewicht, indirecte omzwervingen die geen aanleiding konden geven tot een nieuwe verslaving: stilistische benaderingen die me wel interesseren, oude ideeën terug oprakelen, onderwerpen die me te ver van mijn kern zouden brengen, opletten dat ze me niet in herhaling doen vallen… De periode van rust deze zomer was er dus ook een van knarsetanden. Ik werd getreiterd door mijn ideeën.

Afgelopen zondagmorgen (de beste ideeën komen rond 7u in de ochtend) kwam de doorbraak er dan eindelijk. Het kwam in de vorm van een ontbrekend stukje, een thematisch onderwerp dat alle goeie ideeën van afgelopen zomer strak in lijn trok en bundelde tot een helder en rechtlijnig geheel: een plotse focus om aan verslaafd te geraken. Ik wist het ogenblikkelijk toen het me inviel – dit is het. Het doet me terugdenken aan de oorsprong van een eerder werk, Satelliet, waarbij ik wakkerschrok uit een droom om vijf in de ochtend met het plotse idee voor ogen – een eurekamoment dat me 18 maand lang in de ban zou houden. Dat moment moet er zijn om het nodige engagement te hebben het werk te maken.

Het ontbrekende stukje fungeert als een visueel gegeven dat mijn werk de richting kan uitsturen die ik voor ogen had. Het borduurt verder op wat eerder kwam. En het ligt heel dicht bij mezelf. Er is geen twijfel mogelijk over wat nu te doen. Maar hier hoort ook een waarschuwing bij. Twee zelfs. Een eerste is dat er me nu een uitdaging wacht om dit te gaan realiseren – ik weet nog niet hoe ik dit voor elkaar ga krijgen. De setting creëren waarbinnen ik beelden zal kunnen verzamelen, is een heus eind complexer om voor elkaar te krijgen dan eerder. Een tweede is dat ik moet respecteren dat een werk altijd anders uitdraait dan ik voor ogen heb. Zal ik los genoeg kunnen omgaan met mijn enscenering om het werk te laten worden wat het wil, zonder de oorsprong uit het oog te verliezen?

Ik gun mezelf nu even een periode van research, om vertrouwd te geraken met het onderwerp, om er een voorvechter van te worden, om het te leren regisseren. Dit is tenslotte het begin van een creatieve vortex – die ongetwijfeld terug 2 jaar van mijn leven in beslag zal nemen. De tijd is er om mezelf te wapenen hiervoor.