Bij de laatste blog, van een goeie drie maand geleden al ondertussen, had ik het over het net gevonden te hebben van een volgend project. Sinds die tijd lijkt het is alsof er een heel leven heeft plaatsgevonden. En toch ben ik nog niet echt begonnen aan het maken van beelden voor dit project. Ongeveer. IJsland is er een uitzondering op.

Ik wist dat mijn reis naar IJsland halfweg september een mooie kans zou zijn om beelden te maken voor dit volgende project, en dat ik daar een nog beter voelen zou kunnen krijgen over wat het nieuwe werk zou worden. De IJslandse natuur zal sowieso een rol spelen in wat het is dat ik zalmaken. Wat die rol is, dat vlooien we gaandeweg nog wel uit. Maar ik kon dus niet anders dan dit deel reeds zo vroeg in het proces fotograferen, wat een atypische manier van werken is. De 3000 beelden waar ik mee thuiskwam zitten fijntjes opgeborgen, klaar om mee aan de slag te gaan wanneer de tijd er rijp voor ons.

Wat me essentieel leek, zodra ik eind augustus wist wat ik wou doen, was researchen. Dit is al een onderscheid met eerder werk, waarbij ik er gewoon aan begon. Voor dit werk moest ik eerst bijleren. Dat betekende twee maand lang boeken lezen, me inwerken in een onderwerp. Het was meer dan nuttig om doen, omdat het je werk helpt kneden. Je stimuleert jezelf te reflecteren over wat je wil doen, terwijl je ook ontdekt wat je vooral niet wil doen. Ik werd geprikkeld en legde een lange lijst visuele cues aan, waarop ik me kan beroepen om mee aan de slag te gaan. Niet enkel om beelden mee te creëren – ik ben ook aan het schrijven geslagen.

Met de volgende stap, begin november, begon het wat serieuzere werk. Ik wou een netwerk uitbouwen van medewerkers. Om te fotograferen wat ik nodig had, was de nood er om mensen te vinden die in een bepaald milieu zitten, een bepaalde mindset hebben. Godzijdank verloopt onderzoek daarnaar vrij vlot in tijden van sociale media. Je ontdekt een organisatie. Je spreekt iemand aan. Ze geven een naam door. Je spreekt een zoomgesprek af. Er is een overleg, je kijkt of een samenwerking mogelijk is. Aanvankelijk kreeg ik enkele keren ‘neen’ te horen. Het onderwerp is vrij delicaat. Maar je hebt altijd een volgende naam om mee aan de slag te gaan. Zo borduur je verder, in de hoop een aantal leidraden uit te bouwen.

Zo kwam het dus dat ik vorige week op bezoek ging bij een bijzonder iemand, die met iets bijzonders bezig is. Stel jezelf voor dat je graag zou samenwerken met deze persoon. Je moet dus een eerste gesprek hebben waarbij je jezelf voorstelt, je werk toelicht, wat ontdooit bij elkaar, de ander warm maakt om mee te werken aan je project en vooral een fijn gesprek hebt over dit alles – bovendien over een onderwerp dat delicaat is. Deze eerste kennismaking is belangrijk, dus daar gaan wel wat zenuwen mee gepaard. Uiteindelijk hadden we een gesprek van een goeie twee uur, dat na enige tijd in een heel open en begripvolle vorm gleed, zalvend. Het nam de meest ideale vorm aan, een gesprek waarbij je hartverwarmend naar huis trok. Het voelt als de echte start van dit ellenlange proces dat een paar jaar van mijn leven in beslag zal nemen, de start van een avontuur.

Deze zondag volgt al een volgende ontmoeting met een andere organisatie, ergens in de Vlaamse Ardennen. Daarnaast heb ik nog een paar andere sporen om te onderzoeken. Ik hoop in het nieuwe jaar te kunnen starten met fotograferen, terwijl ik mezelf langzaamaan voel vastbijten in dit onderwerp.