Kwartier maken is het inrichten van activiteiten die als doel hebben de integratie van mensen met een psychiatrische achtergrond in de samenleving te ondersteunen en bevorderen.

Najaar 2018 was veel zaken, maar vooral een periode van nadenken over het komende jaar: Waar wil ik me als fotograaf op storten? Welke projecten komen er op mijn pad? In die laatste maanden van 2018 namen twee grote ideeën vorm. ‘Groot’ in de zin dat 2019, op vlak van mijn eigen projecten, vol zit. En vreemd genoeg zijn beide projecten van start gegaan binnen de tijdsspanne van een week, nu anderhalve maand terug. Beiden zullen ook ongeveer de rest van het jaar in beslag te nemen. Eén van die twee werken is mijn grootste en moeilijkste onderneming ooit. Daar kom ik later nog wel op terug. Hier wil ik het even hebben over het andere, namelijk ‘Kwartiermaken’.

Onder leiding van klinisch psycholoog Peter Dierinck loopt er een jaarlang project in de gemeente Ledeberg, waarbij onderzocht wordt hoe we psychiatrische patiënten – en in ruimere zin alle kwetsbaren en benadeelden – hechter kunnen samenbrengen met de buurtbewoners en hoe er een nauwere samenwerking kan zijn tussen de vele hulpverleners en de inwoners van Ledeberg. Op een verloren voormiddag vorige augustus zat ik in een klein Gents park voor het eerst samen met mijn toenmalige buren, mensen met een psychiatrische achtergrond. Toen ze me vroegen wat ik deed en ik vertelde over mijn werk als fotograaf, kwam er bij één van hen het idee op me in contact te brengen met Peter, aangezien ik toch altijd op zoek ben naar projecten die een zekere uitdaging en persoonlijke confrontatie in zich dragen. En zo ging de bal aan het rollen.

Voor een periode van zes maanden zal ik mijn eigen weg zoeken in dit project, het observeren en vastleggen op beeld. Deze eerste fase is er vooral één van netwerken – mensen en organisaties leren kennen. De frustraties traden snel op: het netwerk groeit en blijft groeien. Ik weet nu al dat zes maand observeren gewoonweg onvoldoende is om alles te belichten. Dat is een zorg om los te laten. Zelfs al zou ik er een volledig jaar voltijds mee bezig zijn, het zou nog onvoldoende zijn. Maar het toont alleszins al aan dat er veel leven zit in Ledeberg wanneer het gaat over het elkaar willen helpen. Opmerkelijk eigenlijk. En hartverwarmend om te zien.

Mijn inbreng in dit hele project is het te belichten door mijn ogen. Ik ga op onderzoek en vraag me af wat ik kan doen om mijn steentje bij te dragen. Er schuilt een groot sociaal engagement in dit project – veel groter dan ik gewend ben uit eerder werk. Dan komt er logischerwijze ook een politieke dimensie in aan bod. Ook dat is nieuw. Het is, zoals het hoort, een werk dat me uit mijn comfortzone haalt en me in een positie zet waarbij die eeuwenoude vraag terug aan bod komt: “Wat zal er gebeuren met me als ik dit doe?”

Ik ga me er de komende maanden nog harder op toeleggen. Normaliter volgt er een tentoonstelling in augustus. Meer info volgt.