Er lijkt weinig beweging te zijn in het werk aan de start van 2021.

Ik heb geen nieuw project om te presenteren dit jaar – voor het eerst sinds 2018 – voor de heel eenvoudige reden dat het niet klaar zal zijn. Corona is als een rem op het eraan verder werken. De shoots die het vergt, liggen te ver uiteen. Twee weken geleden kwam het er eindelijk nog eens van (de eerste shoot voor het project in vijf maand, na eerder tweemaal uitgesteld te zijn). En. Het. Was. Heerlijk. Het gevoel dat het geeft, is onbetaalbaar. Op enkele uren tijd zat het erop, maar ik kon blijven doorgaan, want het geeft meer energie dan een sixpack redbull. Dit is die aangename (en voor dit project enorm lange) periode van het verzamelen van materiaal. Elke shoot leert je meer over de richting dat dit werk kan uitgaan. En er staat me nog zoveel te wachten. Er zijn vijf broeihaarden van contacten die me op interessante plaatsen kunnen brengen de komende maanden. Dus er is de vurige wens dat de volgende shoot deze keer geen vijf maand op zich laat wachten.

De weinige beweging de afgelopen weken had ook te maken met het voor heel even hard op de rem te gaan staan, want er hing een taak als een molensteen rond mijn nek. Ik ben een heel morsige kerel die beelden maakt en maakt, maar veel te weinig tijd steekt in het deftig archiveren van al wat ik doe. Dus ik heb al mijn beelden grondig en netjes geklasseerd. Dat nam enkele weken tijd in beslag. Het resultaat is dat ik tienduizenden beelden heb bekeken en 500Gb foto’s heb weggegooid. Het was vechten tegen de nostalgicus en de twijfelaar in me, maar het hoort erbij denk ik dan. Afgelopen maandag zat dit titanenwerk er eindelijk op en dat maakt me immens blij. Want zodra het klassement af was, voel ik een plotse ademruimte vrijkomen, klaar om me terug te focussen op wat voor me ligt, in plaats van wat achter me ligt.

Een derde grote taak zweeft daar enigszins tussen. ‘Satelliet’ ligt zowel achter me als voor me. Anders gezegd, de opening van ‘Satelliet’ ligt achter me. De intentie is er zeker om dit nogmaals tentoon te stellen – maar dat laat corona zo goed als niet toe op dit moment. En na de tentoonstelling afgelopen augustus had ik me voorgenomen er een boek over te schrijven, omdat het verhaal van het maken ervan een mooi verhaal is. Maar uiteraard kan ik hier niet over een nacht ijs gaan. De eerste versie was af op enkele weken tijd, in september. De tweede versie neemt vijf maand in beslag en hoop ik eind februari in kannen en kruiken te hebben. Daarmee is het werk uiteraard niet af. Ik schat dat ik een viertal versies ga moeten schrijven. Ik ga pas uitgevers benaderen met de derde. De tekst zal klaar zijn dit jaar, maar verschijnen in 2021 zal er nog niet inzitten – laat staan dat ik een uitgever vind die met me in zee wil gaan. Het kan gerust zijn dat dit 18 maand werk kost, maar nooit het daglicht zal zien. Als je daar niet mee overweg kun, gelieve niks artistiek te doen. In een vorig leven heb zo ik jaren scenario’s geschreven die nooit verfilmd werden. Probeer te genieten van het proces, niet het doel.

We zijn meer dan een maand ver in dit jaar en ik heb ei zo na geen nieuw werk om te tonen, alsof ik niet aanwezig ben. Met deze blog wou ik schetsen waarom. Er gebeurt zoveel dat ik mezelf overprikkel en opnaai. Het project, het boek, het archief… Vandaag heb ik ook nog een shoot voor een klant. En (wonder boven wonder) ‘Kwartiermaken’ wordt momenteel ook tentoongesteld in en rond Brussel – drie locaties op drie maand. En ik heb net ook een semester bijscholing gevolgd om Photoshop wat grondiger te leren kennen.

Dus er lijkt weinig beweging te zijn, maar als ik het neerschrijf lijkt het één en al beweging.