Niets dat de zelfreflectie zo voedt als een lockdown. Je krijgt de tijd om een tijdlang stil te staan bij wat je in hemelsnaam uitspookt. Ik had al eerder gezegd dat ‘Satelliet’ presenteren het einde was van een fase die enkele jaren omvatte. De periode november 2017 – augustus 2020 was er één van 4 projecten en 10 tentoonstellingen. Dat is veel. Dus ik wou dit najaar even bezinnen.

Aanvankelijk kwam er van dat bezinnen niks in huis. De tentoonstelling liep af op zondag 23 augustus. Dinsdag 25 augustus was ik begonnen aan het volgende. De afgelopen twee maand lag de focus enerzijds op een volgend hoofdstuk in dit hele ‘Satelliet’-verhaal, anderzijds had ik eindelijk de tijd en ruimte om me te storten op een volgend project, dat al een jaar gaande is. Dus nee, van bezinnen kwam niet veel in huis. Maar het haalde me nu eindelijk toch in, vandaar dat het me wel goed leek een volgende blog te schrijven.

Het werk van de afgelopen maanden verliep chaotisch en onrustig. Voor ‘Satelliet’ ben ik aan het schrijven, maar het gaat niet snel genoeg voor me. Voor het nieuwe project ben ik vooral aan het netwerken, maar het gaat niet snel genoeg voor me. Corona vertraagt het allemaal nog wat. Het naait me op en het lukt me niet er in rust aan te werken. Mijn gedachten onderbreken me voortdurend en zeggen me vaart te maken. Ik heb mezelf nodeloos deadlines opgelegd voor deze zaken. Waarom? Er zit niemand achter me aan, buiten ikzelf.

En zo neigden de omstandigheden me er toe om toch tijd te besteden met het neerzitten en nadenken, om de frustraties te temperen. Want ondanks alles wat ik deed de afgelopen jaren, ben ik nog heel sterk aan het zoeken en vormgeven. Ik voel herkenbare karakteristieken in mijn werk en ik heb een werkwijze die me ligt, maar wat is mijne niche? Al meer dan een jaar geleden zei iemand met kennis ter zake me dat ik die keuze zou horen te maken – erkennen wat jouw ding is.

Al die voorafgaande rommel van trial & error hoeft het daglicht niet te zien. Maar ik heb het net gedeeld met een publiek de afgelopen jaren. Misschien omdat ik er niet op jonge leeftijd mee begon en geen tijd te verliezen had. Of misschien begreep ik dat hele proces nog niet. Ik begon er gewoon aan. De afgelopen vier projecten waren vorming, een bij momenten moeilijke periode van zoeken. En waar sta ik nu na al dat werk?

Vorige donderdag barstte een bom – een discussie die hard maar verhelderend was, met iemand die streng mag zijn tegen me. In mijn zoeken de afgelopen jaren heb ik rommel meegesleept, die ik nu van me af zou mogen gooien. Vanuit mijn standpunt is mijn werk te doordacht en zo te ontoegankelijk aan het worden. Dat is een fout die je moet maken om er uit te leren. Het werk moet gemaakt worden in functie van een heldere niche. Ik moet vereenvoudigen, zorgen dat de niche doorschemert in het werk, zorgen dat ik niet naast een beeld moet staan om het uit te leggen. Duidelijker mezelf in mijn werk leggen. En zorgen dat een publiek zich hierin herkent.  

Ik moet kunnen zeggen tegen mezelf wat het is dat ik doe. Eens je het kan benoemen, kan je ook werk ontwerpen in functie daarvan. Ik vloog te blind de afgelopen jaren. Je instinct volgen is één ding. Weten waarheen is een ander. Misschien heb ik het antwoord gevonden. Vorige donderdag hebben we het benoemd, omdat we die rode draad erkenden in al wat gebeurde de afgelopen jaren. Het is nu tijd om dat even te laten sudderen. Die knoop doorhakken is zo essentieel voor wat volgt, zo essentieel voor de volgende decennia (ik overdrijf niet), dat ik best niet over één nacht ijs ga. En zo wordt de lockdown ook nuttig.

In de tussentijd trek ik de herfst in met mijn grijsfilter, op zoek naar patronen met licht in het bos. Het is simpel en heeft nog geen betekenis. Nu toch nog niet. En dat is best oké.