Een confrontatie met een verleden
Satelliet
Ze is haar leven aan het opbouwen. Een gezin, een loopbaan en een huis dat langzaamaan een thuis wordt. Toen ik haar mocht fotograferen waren ze een trap aan het bouwen. Ik dwaalde een tijd rond in haar wereld, een antwoord aan het zoeken op de vraag wat ik er kon vinden. De tegenstelling van onze levens trok me aan. Ik wou dichterbij komen. Ik wou haar wereld zien.
Ze zei me dat mijn honger naar beelden waanzin was. Ik moest een oceaan aan beelden verzamelen, alsof ik geen keus had. De waarde van de parel aan het einde van de rit is groter als je die moet zoeken op de zeebodem, dan wanneer iemand je die zomaar geeft. Ik was een indringer, een splinter in haar gezin. Ik hoorde er niet. Net daarom wou ik er zijn.
Een half leven geleden waren we belangrijk voor elkaar. Veel gebeurde toen op korte tijd. Al die verhalen. Alles was nieuw. Toen we verdwenen voor elkaar, bleef de nazindering van een indruk, als een jeukende fantoompijn. Wat zou het sentiment van een nieuwe ontmoeting zovele jaren later me kunnen zeggen?
Het gevoel dat gedrapeerd ligt over de parel is als een loutering, een geheim dat niet gedeeld kan worden. Ik draag dit nu mee. Mijn eigen pad is dan wel onvoorspelbaar, er is een zachte bas in de ruisende bomen langs de weg die rust geeft. Haar wereld gadeslaan was moeilijk, een stille dans van observatie. Ik zweef alleen op eeuwigdurende afstand in een eigen baan om die wereld – een stalen observator die zal opbranden op het einde in het niets.
“Ik ben enorm opgetogen over dit project, omdat het zoveel meer werd dan wat ik voor ogen had. De les die elk project met zich meebrengt is tenslotte een onverwachte. Ik confronteerde mezelf met een belangrijk figuur uit het verleden, om zo te ontdekken wat een nieuwe ontmoeting me kon bijleren. ‘Satelliet’ werd zo een reis van achttien maanden en meer dan tienduizend foto’s, een verhaal over een vergeten man uit een lang vervlogen verleden, die emotionele afstandelijkheid het hoofd biedt in een heden dat niet het zijne is.
Er ging een ontzaglijke denkproces schuil achter die achttien maand. Wat begon met een heel eenvoudig en klein idee evolueerde langzaamaan maar resoluut naar een diepmenselijke ervaring over de impact van menselijke relaties en hoe deze nazinderen doorheen de tijd. Wat ik meemaakte tijdens het maken van ‘Satelliet’ was tegelijkertijd een heel persoonlijke ervaring alsook een heel universeel gegeven. Het geldt namelijk voor elk van ons, dat interpersoonlijke relaties en de herinneringen hieraan mee gevormd worden door tijd. Aan de hand van ‘Satelliet’, mijn verhaal over de weergalm van die bijzondere iemand uit een lang vervlogen verleden, nodig ik u uit stil te staan bij de rol die tijd speelt in uw eigen leven.”
