Een stap vooruit.

2019 moest een jaar worden van professionalisering. Dat betekent een nadrukkelijkere focus op mijn taak als zaakvoerder van Potvliege Photography. Creatief bezig zijn is geestig – onnoemelijk geestig – maar het kan enkel blijven duren indien ik groei. Dit betekent het lanceren van een website, het uitdokteren van een marketingstrategie, het samenwerken met een drukker, enzovoort. Dit betekent ook dat het presenteren van werken naar de buitenwereld toe erop vooruit moet gaan.

Vrijdag 3 mei was de start van mijn volgende tentoonstelling, waarbij ik voor de tweede maal mijn naaktfotografie kon voorstellen. De stappen vooruit zijn de volgende. Het is de eerste keer dat ik mijn werk presenteer in een kunstgalerij, het is de eerste keer dat werken te koop aangeboden worden en dat ik er verkocht heb, en de wijze waarop deze gepresenteerd worden is er ook op vooruit gegaan: ik heb de beelden laten drukken op aluminiumplaten in groot formaat. Toen de drukker liet weten dat ze klaar waren en ik ze ging halen, was er een enorm schattig moment toen ik de gedrukte werken voor het eerst zag. Je eigen werk kwalitatief afgedrukt zien is ronduit heerlijk. Ze vervolgens meticuleus ophangen in een galerij (74cm van elkaar, 32cm van het plafond en perfect in waterpas – 10 werken schikken duurde 3 uur) was ook een trots moment. Maar de reacties horen van een publiek op de opening was de overtreffende trap.

Dit brengt me bij de vernissage. Mijn moeder – schattig als ze is – vroeg me in de loop van de dag of ik zenuwen had. Het is een klassieke vraag, maar een overbodige. Neen, ik was niet zenuwachtig. Ik heb nooit moeite gehad met het verhaal achter een beeld te willen schetsen, noch met mijn beweegredenen toe te lichten. Er ging wel een ton stress mee gepaard in de voorafgaande weken, maar die verdween de dag van de vernissage, omdat  de tijd toch op is om te streven naar iets dat vaagweg lijkt op perfectie. De stress in de voorafgaande weken is voor de volle honderd procent toe te wijden aan mijn eigen veeleisendheid. Als ik iets bijgeleerd heb over mezelf de afgelopen maanden, dan is het wel het besef dat ik een verdomd veeleisende kerel ben, die vooral gericht is op mezelf. Dus ik doe het mezelf aan. Maar ik zou het niet anders willen.

Als het gaat over groeien, sta ik ook stil bij hoe de uren eruit zagen voor de vernissage. Ik had heel de dag zitten werken aan een volgend project: beelden bewerken, een tentoonstelling vormgeven, nadenken over hoe ik het wil presenteren. Het werk gaat onverminderd voort. Zoals ik al zei, creatief bezig zijn is oneindig geestig.

De tentoonstelling in het Eco-Centrum loopt nog t.e.m. 4 juni. Iedereen welkom.