Toen de zaken enigszins wijzigden in maart 2020 met een eerste lockdown, heb ik de tijd sindsdien gebruikt om zaken hangende te houden, of zo lijkt me nu. Ik was aan het werk, maar maakte te weinig af en bleef malen over wie weet wat nog allemaal. Er was wel de (uitgestelde) presentatie van ‘Satelliet’ in augustus 2020, maar daar was ik al anderhalf jaar voor corona naar aan het toeleven. Maar daarna? Ik heb acht maand geschreven aan een boek dat ik daarna opgeborgen heb in een lade, omdat ik de eindmeet steeds verder voelde liggen. Ik heb sinds zomer 2019 beelden verzameld voor een nieuw project, waarbij ik enige tijd geleden had uitgemaakt dat ik het pas in 2022 zou presenteren, want ik wou mijn tijd nemen, dus geen haast. Daarnaast herontdekte ik een oude affiniteit met natuurfotografie, wat heel vrijblijvend was en soelaas bracht. En ik heb voor mezelf in deze periode ook in alle rust mogen ontdekken wat mijn niche is als fotograaf, essentieel om vooruit te kunnen.

De zaken op een langere baan schuiven deed me geen deugd, merk ik nu. Van tijd tot tijd zijn er concrete doelen nodig om me scherp te houden, of ik zou verzanden in een eeuwigdurende visuele mijmering zonder een begin, midden of eind. Enkele belangrijke momenten de afgelopen maanden doen me nu wel een drive terugvinden, brengen een stroomversnelling. Ik heb eindelijk een streep kunnen trekken onder het fotograferen voor het nieuwe project. Een eerste samenbrengen van de juiste beelden om mijn verhaal te vertellen kreeg een duidelijke vorm. Daarna is mijn harde schijf gecrasht en waren alle 10.000 beelden weg. Hoe dit is kunnen gebeuren is een lang verhaal. 250 heb ik er kunnen redden, beelden waar ik gelukkig mee verder kon. Ik heb een tentoonstellingsruimte gevonden voor de presentatie, en als alles naar plan verloopt, volgt deze halfweg mei – dus er is een doel. En ik heb ook van die boeiende onderonsjes met Anja van Mentormentor, een organisatie die fotografen begeleidt. We praten over het werk, ten gronde, spitten het uit en gooien het overhoop. Samenzitten met haar is een therapie. En afgelopen vrijdag had ik een eerste versie af van het nieuwe werk, een gevolg van ronduit urenlang te zitten turen naar die beelden doorheen de afgelopen paar jaren, tobbend in stilte over wat het was dat ik wou vertellen. Bijzonder fier ben ik daarop, omdat van alle zaken die ik erbij voel, ik me meest bewust ben van het nemen van voldoende afstand van al wat ervoor kwam en ik een richting uitga die juist en als een mooie stap vooruit voelt. En wat het geworden is, dat zien jullie volgende lente.

En uiteraard is het nog niet af, want ik moet er nog met Anja over worstelen. In de marge van de tentoonstelling wil ik graag ook een fotoboek presenteren, ook daar ben ik volop mee bezig. Dus ik weet wat ik moet doen en wat de tijd is die me rest. En de jeuk is er reeds om aan 2022 te beginnen, want ik wil jullie wat tonen.