Het openingsweekend van ‘Satelliet’ zit erop. Dit leek me dan ook het ideale moment om nog even kort samen te vatten hoe ik het beleefde. Weinig zaken ervaar je als een contradictie van gevoelens als de opening van je tentoonstelling, zo ook vorige donderdagavond. Iets tussen er willen zijn en willen vluchten, tussen zelfzekerheid en kwetsbaarheid. Weinig gevoelens zijn ook zo voorspelbaar als deze die je ervaart de dag na een vernissage, waarbij je enkel stil wil zijn en wil wegkruipen, leeggezogen. Het was pas een kleine 24 uur na de opening dat het besef doordrong dat het goed was. Twijfel is op zich een goed teken, want dat is niks meer dan kritische zelfreflectie lelijk omschreven. Er mee omgaan en het correct plaatsen is een ander paar mouwen.

Ik had me voorbereid op een bepaalde mate van onverschilligheid bij een publiek. ‘Satelliet’ is tenslotte een werk dat zijn publiek wil activeren, je wilt uitnodigen om de vragen die het stelt te toetsen aan jezelf. En het is bovendien een heel persoonlijk werk. Ik dacht dat sommigen zouden afhaken hierdoor, net omdat ik die antwoorden niet zomaar geef, of omdat verwachtingen onbeantwoord bleven. Maar dat besef waar ik zonet over sprak, dat pas 24 uur later kwam, is dat deze zorgen overbodig waren (zoals de meeste zorgen). De reacties waren heel mooi, maar ook veelzijdig. Ik hou van die interpretatieve aard van een werk. Ik heb geen controle over het eigen verhaal dat elke toeschouwer meebrengt naar de tentoonstelling, wat een invloed heeft op hoe deze het leest. Dus ik kan wel zeggen dat ík een belang voel als maker, maar de vraag is vooral: Wat voel jij?

Een tentoonstelling openen is als een huwelijksdag, waarbij je vergeet te genieten want je hoofd maalt over alles dat moet gebeuren. Dit betekent onder andere dat ik graag alle bezoekers eens spreek, hen verwelkom. Maar ik kan niemand meer dan tien minuten geven. Dat zorgt er ook voor dat je met niemand de tijd vindt om grondig in te gaan op de beelden, in alle rust je verhaal kan vertellen. De mensen die je graag hebt komen naar je opening maar je hebt de tijd niet te delen met hen wat je meegemaakt hebt. Ik weet wel al wie van hen ik ga opzoeken om het gesprek aan te gaan. Mijn ouders staan in die lijst. Zonder dat zij het ooit echt doorhadden, heeft hun zoon dit alles meegemaakt toen hij 18 was. En het was zo bepalend, dat hij er 18 jaar later een werk over maakt. Dit kon hen enkel wat verrassen en ik ben hen het verhaal verschuldigd.

Het grondig ingaan op de beelden en het verhaal erachter kon ik wel doen met de bezoekers tijdens de reguliere openingsuren afgelopen weekend. Het is heel fascinerend om met vreemden dit gesprek aan te gaan. Maar het zijn steevast mooie ontmoetingen. Zo ook afgelopen weekend. En met deze gesprekken komt de zelfzekerheid snel terug. Ik ben trots op het resultaat. Dat is een understatement. ‘Satelliet’ is het vierde project op 2 jaar tijd, na ‘Kwartiermaken’, ‘Naakt’ en ‘Beleven’. En dat zijn vier verdomd mooie stappen vooruit.

Het klinkt als een verkooptruc, zeggen dat je met je kunst voor het eerst het gevoel hebt iets zinvols te doen met je leven, maar het klopt. Ik heb anderhalf jaar van mijn leven besteed aan het maken van ‘Satelliet’. Een loodzware maar verschroeiend mooie ervaring. Ik zei het ook tijdens mijn verwelkoming op de vernissage, dat het onmogelijk helder te schetsen is hoe die reis van 18 maand eruit ziet. Het is een creatief denkproces dat de essentie is van het kunstenaar willen zijn, wat mij betreft. De ultieme ervaring.

‘Satelliet’ loopt nog tem. 23 augustus in de kelders van Zebrastraat Kunstenplatform, telkens op zaterdag en zondag van 14u00 tot 17u00. Het zou fijn zijn jullie er te zien.