‘Satelliet’ – een stalen observator die opbrandt op het einde

August 24, 2020
0 Comments

Gisteren was het voorlopige einde van ‘Satelliet’. Het gevoel dat overheerste was er – onverwachts – een van opluchting. Tevreden en voldaan. De afgelopen drie weken waren een oefening in het leren vertellen van dit verhaal. Dat is altijd een leuk geschenk dat tentoonstellen je geeft; je kan jezelf trainen in het overbrengen van het verhaal dat erachter schuilt. Voor veel bezoekers bleek dat net de meerwaarde, in dialoog kunnen gaan met de maker. Ik doe het ook graag. Mensen geven je de ruimte en aandacht om je verhaal te vertellen. Aandacht krijgen voor je werk betekent dat je moet roepen en tieren om boven een massa uit te komen. Maar dit verdwijnt eens de bezoekers er zijn. Dan kan je praten in plaats van tieren.

Over aandacht gesproken. Zoals bij elk project eindigt de promocampagne met het uitnodigen van de pers, meestal onder het motto ‘wie niet waagt, niet wint’. Zo ook voor deze, maar ik ging ervan uit dat er geen reactie op ging komen. Dit werk is te persoonlijk, de nieuwswaarde is klein. Maar om eerlijk te zijn, heb ik zelden zoveel persaandacht gekregen. Het was zelfs een mooi voorbeeld van ‘juiste mens op juiste moment ontmoeten’. Een journalist van De Gentenaar was getriggerd door de tentoonstelling en gaf de tip door aan een kennis bij De Standaard. Een interview volgde en er verscheen voor het eerst nationaal een artikel over mijn werk. 750.000 lezers konden het zo op hun boterham krijgen. Het lijkt misschien niet zo belangrijk en de golven die het teweegbrengt zijn misschien klein, maar ik ben verdomd fier daar te geraken. Vooral omdat het net met dit project is.

Over net dit project gesproken, wil ik ook heel even stilstaan bij de absurditeit van wat ik mezelf heb aangedaan. Ik mocht dit ervaren, dit toegelaten worden in hun huis, hen observeren. Het is een ervaring die je normaliter niet meemaakt. Misschien is het iets dat sommigen onder jullie wensen te doen, het begluren van je oude liefde in zijn of haar nieuw leven, in detail kunnen meemaken waar hun pad hen bracht, in een richting die niet de jouwe is. Als je er ooit de kans zou toe krijgen, doe het niet. Er is een reden waarom we dat niet horen te doen. Maar ik blijf erbij, wegens gebrek aan een geschikter woord, een masochist te zijn in mijn werk. Ik weet al lang dat ik goed kan volharden in het afzien. Ik ben geen sprinter, maar een langeafstandsloper – traag, lang en in detail verduren. Met ‘Satelliet’ was dat vrij intens, toch een eind harder dan bij de eerdere projecten. En daar genoot ik van.

Wat is een goed slot? Een blik vooruit? Geen idee. Het is een raadsel, maar laat het vooral een raadsel zijn. Genoeg opties wel. Ik ben me al een tijd aan het onderdompelen in een nieuw werk, maar ik heb geen flauw benul waar het heengaat en wanneer de finishlijn in zicht zou kunnen komen. Daarnaast ben ik ook wat aan het experimenteren, met acteurs en met techniek. En ook groeit de idee een volwaardig boek te schrijven over ‘Satelliet’. Mensen houden van het uitgebreide verhaal dat achter de beelden schuilt, heb ik gemerkt de afgelopen weken. Misschien is dat een interessante manier om mijn werk te publiceren. Ik weet alvast dat met het tentoonstellen van ‘Satelliet’ er een hoofdstuk wordt afgesloten, dat alle projecten van de afgelopen jaren omvat. Een eerste tentoonstelling was in juni 2018 in de foyer van CC Den Hoogen Pad in Maldegem. We zijn ondertussen tien tentoonstellingen verder… Dat is veel. Een volgend hoofdstuk moet nog vorm krijgen. Nieuwe projecten in andere vormen, manieren onderzoeken om het werk te publiceren, het roepen en tieren boven de massa uit anders aanpakken. En als het enigszins kan, ‘Satelliet’ nog eens ergens tentoonstellen. Ik zie nog wel.

Leave a comment