Sad Boy Art

September 21, 2021
0 Comments

Het is nu twee jaar geleden dat ik ‘Satelliet’ – of toch een ontzettend prille versie ervan – voor het eerst toonde aan buitenstaanders, zo ook aan de uitbaters van een galerij waar ik eerder dat jaar had tentoongesteld. Ze waren zowat vrienden geworden en ik wist dat ze kritisch durfden zijn, en dat was wat ik zocht op dat moment in het maken van dat werk. Ik kreeg enkele rake opmerkingen, alsook de vraag wat eigenlijk mijn niche is – wat is het dat ik maak? Er werd me duidelijk gemaakt dat dit een noodzakelijk te zetten stap is, om te leren dat te benoemen.

Een hele tijd liep ik daarover te tobben, mezelf vooral af te vragen hoe je die keuze überhaupt kan maken? Want moeten kiezen voor iets voelde vooral als niet kunnen kiezen voor vele andere zaken, als mijn blik verengen. Maar een hele tijd later had ik door dat ik die woorden anders moest zien, vooral niet als iets om bang voor te zijn. Want je hoeft helemaal geen keuze te maken, die wordt gemaakt voor jou. De eenvoud zat hem in het achterom kijken naar eerdere projecten die ik had gemaakt en me af te vragen wat hen verbond, waarom had ik net dié werken gemaakt? En daarover nadenken deed zichzelf dat gaandeweg schetsen, en zo werd het geleidelijk aan duidelijk voor me. Tot nu, het punt waarop ik voldoende vertrouwen heb in mijn begrijpen van die niche en in het kunnen toelichten ervan aan anderen.

Die rode draad die doorheen mijn werk loopt, liep slecht in het begin. Omdat het in die eerste jaren nog niet duidelijk was voor mezelf waarom ik net die werken ging maken, ging ik nog vrij doelloos en vaag om met dat nog onbenoemd gegeven. Er ontbrak een focus in, die enigszins gecompenseerd werd door de tomeloze zoektocht naar een identiteit, zelfs al verliep die grotendeels onbewust. Maar ik zie in al mijn werken die kleine, droeve jongen die in elke volwassen man zit. Het harnas van elke man, in de vorm van een zelf geconstrueerde maar meestal onstabiele zelfzekerheid, werd opgebouwd doorheen de jaren. Ik wil die laag wegpellen en met mijn werk communiceren over en vanuit dat kleine, droeve kind in hem. Wij mannen zijn slechts bodemloze poelen van onvervulde verlangens. Dat heb ik alvast geleerd op de 37 jaar dat ik er al ben. En dat wil ik belichten.

Ik zie dat droef kind mijmeren bij de vergane glorie van ‘Beleven’, bij die vluchtige maar hartverwarmende intimiteit van ‘Naakt’, bij de herkenning van marginalisering en zorg in ‘Kwartiermaken’, en bij de leegte die ‘Satelliet’ achterliet. En dat zal bij het volgende werk niet anders zijn, een werk dat ik maakte gedurende die hele overgangsperiode van de afgelopen twee jaar.

Sad Boy Art is hierbij geboren en officieel. Het voelt kristalhelder aan en zou een focus moeten geven aan al wat ik nog zal maken. Ik ben nu oud genoeg en heb voldoende ervaring om verantwoord het besluit te kunnen nemen mijn professioneel leven als fotograaf hieraan te wijden, ook al weet ik nog niet waar het me zal heenbrengen.

Leave a comment