De tentoonstelling van ‘Kwartiermaken’ was een succes, een verlossing na veertien maanden. Over een periode van zestien dagen heb ik zo veel als ik kon aanwezig geweest om in dialoog te gaan over de beelden, over de zorgsector en in sommige gevallen zelfs over de psychische of maatschappelijke kwetsbaarheid van de bezoekers zelf.  

Regelmatig tentoonstellen doet je er een patroon in herkennen. Elke shift dat je er bent vertelt zijn eigen verhaal, omdat je die telkens spendeert met een andere groep personen, elk met hun eigen verhaal. Het levert een waaier aan sferen op. Dat was zo bij mijn tentoonstelling in het Eco-Centrum afgelopen mei en dat was nu niet anders. Opvallend bij deze tentoonstelling was dat er vrijwel altijd bezoekers waren – geen saai moment in zicht. Een ander herkenbaar patroon in tentoonstellen is het leren vertellen van het verhaal dat erbij hoort. Het verhaal is de echte waarde van een expositie. Jammer dan ook dat een kunstenaar op de opening – het belangrijkste moment – dat verhaal nog niet zo vlot kan vertellen, want het is de eerste keer. Je leert dat tijdens het verloop van de periode waarin je tentoonstelt. Typisch is dat je na een weekje dat verhaal zo vlot en gefinetuned vertelt, dat het bijna een automatisme wordt. Typisch is ook dat je in de laatste week het verhaal beu bent verteld. Maar het hoort er allemaal bij.

De dagen voor de opening ben je zo intensief bezig met de logistiek dat je niet doorhebt dat je op het punt staat vele reacties te krijgen op je werk. De onmogelijk te overschouwen hoeveelheid lieve woorden van alle 185 bezoekers deden meer dan enkel deugd. Het is niet evident in woorden te gieten wat het doet met een mens. Het enige dat ik er echt over kan zeggen is dat het me doet volharden in het verder werken zoals ik bezig ben. En dat is het mooiste geschenk, denk ik.

En verder werken is exact wat ik aan het doen ben. Dit is misschien een langverwacht einde, maar het is ook een nieuw begin, wat betreft dit project. Ik ben volop bezig met het organiseren van tentoonstellingen van ‘Kwartiermaken’ vanaf 2020. Dit omvat overleg met de vele wijkregisseurs en sociale regisseurs in het Gentse, de Dienst Sociaal Beleid, het Museum Dr. Guislain, het UZ, scholen en noem maar op. Vier locaties krijgen langzaamaan een concrete vorm. En zeven andere zitten nog in de startfase. Anders gezegd: werk genoeg. Voldoende om nog niet direct een nieuw project op te starten, ook al zitten er twee nieuwe ideeën al enige tijd in mijn hoofd.

Wat brengt de nabije toekomst nog? Het project ‘Beleven’ wordt nogmaals tentoongesteld, ditmaal in het Geuzenhuis vanaf 6 december. Dit gaat terug gepaard met een vernissage, op 6 december vanaf 20:00 – iedereen welkom. Daarnaast is er nog een ander project waar ik – ik wik mijn woorden hier even – verschrikkelijk hard aan heb gewerkt van februari tot september. Het is af, maar ik wacht nog even met het tentoon te stellen. Ik heb eerst wat ruimte nodig in mijn hoofd, om het de aandacht te geven die het verdient, om me te bezinnen over hoe ik dit verhaal ga vertellen aan een publiek. Mooie dingen in het vooruitzicht dus.