Verontschuldig je nooit.

Creatieve waanzin is zowat het meest kenmerkende van de afgelopen zes maand. Projectgebaseerd te werk gaan als artistiek fotograaf begint een vast stramien aan te nemen. Projecten dienen zich spontaan aan – hou gewoon je ogen open. Ga er onvoorwaardelijk voor en verspil geen minuut. Doe het op de meest waanzinnige wijze. Spendeer er te veel tijd aan. Steek er te veel denkwerk in. Droom erover. Schaam je niet er romantisch over te reflecteren – het zit in je. Erken dat je start vanuit angst, pijn of verdriet. Gebruik het om in je project te gieten. Aanvaard dat je zo te werk gaat. Ga brutaal het oncomfortabele opzoeken. Waardeer het feit dat je werk als een therapie is. De waarde van een project is namelijk groter als je eerst doorheen de waanzin moet. En verontschuldig je er niet voor.  

Ik schoot 25.000 beelden de afgelopen maanden, voornamelijk voor de twee grote projecten die 2019 vormgeven. De shoots waren afgerond voor de start van de zomer. Een moment van rust en bezinning diende zich aan. Langzaamaan pik ik de draad terug op voor beide, op naar een volgende fase, nl. het vormgeven met het oog op een presentatie. Het ene, ‘Kwartiermaken’- over maatschappelijk kwetsbaren in Ledeberg – zal tentoongesteld worden in oktober (in tegenstelling tot een eerdere aankondiging dat het augustus zou worden – niet haalbaar). Onze intentie is om dit werk gedurende 2020 in Gent te laten rondreizen – het verdient de aandacht van de stad. Op zoek gaan naar een geschikte locatie was een volgende stap. Er bleek er maar één over alle juiste factoren te beschikken. Gisteren werd het goedgekeurd. Nu start het vormgeven van de tentoonstelling en het budgetteren ervan. Meer info later. Het andere, voorlopig naamloze project was productioneel bijzonder grensaftastend. Hoe ver kan je gaan in de privacy van een ander? Hoe invasief durf je zijn om een artistieke therapie op te zoeken? Een oncomfortabele, maar rijke ervaring. Mijn onderwerp zei me halverwege de shoots dat wat ik deed waanzin was. Dat was goed. Ook dit project zit in een volgende fase, waarin megalomanie de leidraad blijft. Het is de teneur van dit hele project: De waarde van een parel is groter als je die moet zoeken op de bodem van de zee, dan wanneer iemand je die gewoon geeft.  Wat nu volgt maakt daar ook deel vanuit:  323 foto’s uit dit project hangen verspreid aan de muren in mijn appartement, als een aanbod (en een eis) om te puzzelen, te ontdekken en te durven.     

Er staan me dus nog een aantal belangrijke zaken te wachten dit najaar (er is nog een jury in augustus, ik verzorg ook een publicatie in een tijdschrift in oktober, ‘Beleven’ wordt nog eens tentoongesteld in december…). Dus ik neem wat gas terug deze zomer. Concreet betekent dit dat ik één week mijn fototoestel niet ga aanraken. Meer zal niet lukken. Voor de rest waren er de afgelopen weken wat andere, maar aangename opdrachten, die mijn gedachten eens deden verzetten. Nog eens een huwelijk gefotografeerd, een feest en volgende week een doop. En ik heb ook enkele dagen gesleten op Gent Jazz Festival als persfotograaf. Zo is het allemaal wat meer ontspannen deze weken. Het doet best wel deugd, maar het doet me ook inzien hoe intens de afgelopen zes maand waren. Daarnaast kijk ik stiekem al uit naar het najaar, wanneer alles zich terug begint te roeren, wanneer de waanzin terug de bovenhand zal nemen. Want zwaar om te dragen of niet, ik wil mijn werk niet loslaten.