Willen vooruitgang boeken als fotograaf gaat logischerwijze gepaard met een aantal hindernissen – dat is net wat het boeiend maakt. Heel typerend voor al die stappen is dat je ze niet ziet aankomen, maar dat ze wel heel logisch lijken eens ze zich aanbieden. Zo ook nu.

Fotograferen de afgelopen jaren was vooral gefocust op het bijleren over techniek en het ontwikkelen van een visuele stijl – en dat telkens loslaten op een onderwerp. Die projecten komen op je pad, trekken je aandacht en dan ga je er gewoon voor. Allemaal heel spontaan maar wel telkens gekenmerkt door de (veelal emotionele) uitdaging die eraan vast hangt – als een rode draad doorheen je werk. Maar dat is onvoldoende.

Ik had vele gesprekken de afgelopen maand met galerij-uitbaters, polsen naar de leefbaarheid van het bestaan als artistiek fotograaf. Dit was een gevolg van een discussie die ik had over een nieuw project waar ik vreselijk fier op ben (meer daarover later) maar waarbij de vraag gesteld werd naar de verkoopbaarheid van het werk. Je werk verkopen is uiteraard iets dat ik wil nastreven – al is het maar omdat het me in staat stelt te blijven werken zoals ik nu doe. Dit nieuwe project is geslaagd, artistiek en tentoonstelbaar, maar het is ook te persoonlijk om verkocht te geraken en het vertelt bovendien één verhaal in 27 beelden, waardoor een afzonderlijk werk eruit kopen belemmerd wordt. Dat zijn zaken om bij stil te staan. In hoeverre wil ik rekening houden met de verkoopbaarheid van werken? In hoeverre werk ik halsstarrig instinctief verder –  of ga ik eerder te werk gaan als een zaakvoerder?

De rode draad waarover ik zonet sprak is ook onvoldoende. Visueel hangt al het werk aan elkaar, maar thematisch en op vlak van onderwerpen veel minder. Fotografen specialiseren zich vooral in een bepaalde niche: portretfotografie, architectuur… Die keuze heb ik nog niet gemaakt. Ik begrijp de noodzaak van die stap, maar het is ook een teleurstellende. Want als je kiest voor één specifieke richting, dan sluit je je ook af voor al die andere onderwerpen die je fascineren. Een evolutie in je werk is uiteraard ook mogelijk, maar toch… Dit besef was hard en dit is een moeilijke hindernis. De afgelopen weken waren dan ook vooral een tijd van nadenken en langzaamaan te berusten. Ik weet nu wat ik moet doen.