Ik schrok toen ik zag dat het ei zo na twee maand was sinds ik laatst schreef in deze blog. Er is veel om over te vertellen. Om even kort samen te vatten wat gaande is. Ik heb het herontdekken van mijn affiniteit met natuurfotografie verder onderzocht, door bossen te bezoeken doorheen Oost-Vlaanderen. Elk van die natuurgebieden heeft zijn eigenheid, die het meestal de moeite waard maakte er op bezoek te gaan – massa’s koeien gefotografeerd! Ik heb enkele werken verkocht. Ondertussen hangen er een dozijn van me doorheen de streek en dat stemt me meer dan tevreden. De kans deed zich ook voor een shoot te doen op boerderij – nog wat koeien. ‘Satelliet’ staat terug op de agenda voor volgende maand. Een ander project start terug langzaam op. En ik ga iets nieuws proberen binnen enkele weken.

Dat nieuwe betekent een wijziging in hoe ik beelden maak. Tot op heden kan je wat ik doe omschrijven als reportagefotografie. Alle projecten verliepen hierin gelijkaardig: ze speelden zich af voor mijn ogen en ik registreerde ze. Ik kwam niet tussenbeide en vond daar altijd een weg in. Nu natuurfotografie terug sterk op de voorgrond komt, begon ik te spelen met de idee om beelden te beginnen construeren – een overstap te maken van docu naar fictie. Ik had nu al die mooie natuurbeelden, een zee aan landschappen. Ze zijn mooi, maar voelen als lege sets. Ik vroeg me af wat zou gebeuren indien ik er acteurs zou inzetten, ze zou kunnen regisseren.

Afgelopen week zat ik samen met twee improvisatieacteurs, legde hen uit op welk punt ik stond en nodigde ze uit deel uit te maken van dit experiment. Misschien is fictie niks voor mij. Maar ik weet goed van welke thema’s en sferen ik hou op vlak van natuur. En door samen te zitten met die acteurs weet ik ook hoe ik ze moet benaderen, hoe ik ze kan uitleggen wat ik verlang. Dus binnen enkele weken trekken we een zomeravond de Gentbrugse Meersen in. Ik heb een tiental diverse locaties op een boogscheut van elkaar en ik weet wat ik allemaal wil proberen.

Maar zelfs al is het fictie, het belang van instinctief te werk gaan blijft groot. Bekijk het als volgt: ik kan een scenario schrijven voor die avond, maar eens je in dat natuurgebied komt, moet je dat durven overboord gooien en je overgeven aan de aanwezige elementen, spelen met al het hetgeen je meebracht maar bij de deur achterliet. Ik geniet er wel van zo te werk te gaan en kan niet wachten eraan te beginnen. Dit kan een interessante weg zijn om in te slaan.

En dan nog een laatste iets over ‘Satelliet’. Het promomateriaal is gedrukt. Ik heb er ook een boek over gemaakt, dat klaarligt. Ik schreef er een gedicht voor – de allereerste keer dat ik zoiets naar buiten breng. De exporuimte komt in orde. De werken zitten bij de drukker – 18 beelden in 90×60 formaat op dibond. De uitnodigingen voor de vernissage zijn verstuurd. En vooral, de mensen die ik portretteerde steunen me. Dat is het belangrijkste; het enige dat echt telt. Ik had een veertiental dagen geleden een, nou ja, zwaar gesprek met een paar mensen over dit werk, over de betekenis. Het was goed om doen, want zo leer je veel bij. Je wordt op de rooster gelegd, uitgedaagd op te komen voor wat je gedaan hebt, uitgedaagd je te leren verdedigen. Ik kan het werk naar waarde schatten, ik weet verdomd goed waarover het gaat en ik kan het zelfzeker toelichten aan al wie het gesprek wil aangaan. Het is nu overduidelijk dat ‘Satelliet’ een vrij complex werk is. Het roept vragen op die een toeschouwer gerust zelf kan achterhalen. Het werk biedt ook zijn eigen antwoord, maar het is vooral aan de kijker zelf een antwoord te formuleren. En daarin schuilt die complexiteit. Het is allerminst nodig dat een publiek hetzelfde antwoord achterhaalt als ik deed – dat is mijn taak niet als fotograaf – maar ik ben heel benieuwd naar de conclusie die mensen eraan zullen koppelen. Dit is waarvoor ze uitgenodigd worden, om voor zichzelf te formuleren wat je kan leren. De tentoonstelling gaat 21 maand na de start van het project eindelijk door. Ik ben meer dan klaar. Ik zie je hopelijk daar.