Durf je jezelf in een positie te zetten die een gekoesterde herinnering kan aantasten, zonder dat je weet wat je ervoor in ruil krijgt?

Najaar 2018 was ik koortsachtig op zoek naar een nieuwe uitdaging. Ik was enkele maanden daarvoor verhuisd naar Gent – het begin van een heel onvoorspelbaar nieuw pad. De tentoonstellingen rond ‘Beleven’ waren net afgerond, het project rond ‘Bodydesign’ was net afgewerkt en ik had net voor de eerste maal mijn naaktfotografie gepresenteerd aan de buitenwereld. Met andere woorden: het werk voor 2018 zat erop. Alle uitdagingen aangegaan en de vooropgestelde doelen bereikt. Dus wat nu?

Ik hou enorm van de romantische aard van verhalen vertellen, wat zelden meer van toepassing was dan op de ontstaansgeschiedenis van dit nieuwe, voorlopig naamloze project. In de nacht van 12 op 13 november 2018 – mijn honderdste nacht in Gent – kwam er iemand uit het verleden voor in mijn droom, iemand die een onuitwisbare indruk naliet op me. Maar ook iemand die al een half leven uit mijn leven verdwenen was. Geen idee waar ze nu is, of wat er van haar leven geworden is.  In die droom drong het besef door dat er een uitdaging verbonden zou zijn aan het willen ontdekken van een antwoord op de vraag wat er met me zou gebeuren indien ik mezelf nu zou confronteren met haar. Ik herinner me heel nadrukkelijk dat ik in die droom besefte dat ik een nieuw onderwerp had gevonden. Ik schrok wakker om 5 uur ’s nachts, schreef het neer en kroop terug onder de lakens.

De volgende ochtend merkte ik dat het idee zich genesteld had. Ik liet het een dag rusten en besloot er toen gewoon voor te gaan. Ik had niks te verliezen. Dus ik zocht contact met haar. Een week later zaten we aan tafel om het project te bespreken: ik wou een portret maken, als een onderzoek. Dat samenzijn en de mogelijkheid bespreken alleen al vond ik zo mooi. Ik wist vanaf dit prille begin dat dit project, indien het zou doorgaan, het grootste en moeilijkste zou zijn dat ik al deed. Maar dat was net waar ik naar op zoek was. Als fotografie een confrontatie in zich mag houden, dan is dit project als een therapie en ei zo na masochistisch. Het start met een vraag: “Wat zal er gebeuren met me als ik mezelf in die positie zet?”.

Niet veel later kreeg ik haar toestemming om dit te doen, een moment van grote euforie. Fotograferen voor dit project is ondertussen twee maand aan de gang. En het is nog niet voorbij. Een onderwerp fotograferen over een langere periode – dat was nieuw. Ik wou beelden maken over een langere tijd, om me in te werken, om wat te wennen aan elkaar, om te groeien in het project, om een visie erop te ontwikkelen en ontvankelijk te zijn voor de richting die het kan uitgaan. Want dat is het nu net. Ik kan een beeld hebben over wat er zal gebeuren, over wat ik ga ontdekken en bijleren, maar niet weten wat er zal gebeuren maakt daar ook deel vanuit. In je planning hou je rekening met het onplanbare, wat de ware deugd is van eender welk project.

Het is niet altijd gemakkelijk geweest, wat mijn onderwerp waarschijnlijk ook zal bevestigen. Want het is een persoonlijk werk, want je graaft in het verleden, want je valt binnen in iemands privacy. Hoe overtuig je iemand, die jou eigenlijk niet kent, je toe te laten in haar huis met een fototoestel om je nek? Hoe invasief kan je zijn? Ik zal mijn onderwerp voor eeuwig dankbaar zijn me toe te laten in haar wereld, om dit project te realiseren.

De eerste week werken hieraan was een brutale week, waarin je volop op zoek bent naar het omgaan met, waarbij je je moet afvragen wat het is dat je wil vertellen aan de wereld en of je het überhaupt wil delen met anderen. Ik heb op mijn tanden moeten bijten om die eerste dagen te doorspartelen. Maar dan ontdek je plots welke richting het is dat je wil uitgaan, wat de waarde van dit alles kan zijn. En dat enthousiasmeert enorm, vooral omdat je ondertussen ook resultaat begint te zien. Plots realiseer je je dat dit net een enorm universeel verhaal is. Dit werk is een ode aan die figuur uit ons verleden van toen we jong waren, die een onuitwisbare stempel naliet op ons, maar helaas verdwenen is.

In het praten met anderen over dit project, merkte ik algauw dat vrijwel iedereen zijn eigen versie heeft van dit verhaal. En dat is waar ik me op richt. Ik wil je aan het einde van de rit deze beelden tonen, zodat je zou stilstaan bij je eigen versie van dit verhaal – een mijmering. Het enige verschil tussen jou en mij is dat ik mijn fototoestel gebruikt heb als een excuus om mezelf binnen te murwen in een leven waar ik benieuwd naar was, zonder dat ik daar een plaats in had. Ik stond niet langer heel even stil bij het verleden en mijn dromerige herinneringen daaraan – ik ben mezelf er keihard mee gaan confronteren.  En ondertussen ben ik het antwoord volop aan het ontdekken op die eeuwige vraag die alles stuwt: “Wat zal er met me gebeuren als ik mezelf in die positie zet?”

Het antwoord op die vraag is onverwacht, uniek, een geheim, leerrijk, brutaal maar mooi. Ik hoop dit project te kunnen presenteren voor het einde van 2019.